OBRAZY ABSTRAKCYJNE

Katarzyna M.Rymarz portfolio

2023/2024 Wystawa cyklu Efekty atmosferyczne, Prudentia Apartaments, Warszawa

2022/2023 Efekty atmosferyczne, obrazy olejne na płótnie
Inspiracją do powstania serii sześciu abstrakcji są pejzaże Jamesa Whistler’a, w których malarz prostymi środkami przedstawia światło, mgłę i obiekty. Specyficzna technologia Whistlera polegająca na ścieraniu powstałych warstw i nanoszeniu kolejnych, dawała efekt charakterystycznych muśnięć pędzla, dynamiki, lekkości i ulotności trudnej do osiągnięcia inną metodą twórczą. Whistler, jako jeden z pierwszych, pokazywał, że malowanie to nie tylko ukazywanie zaobserwowanej rzeczywistości, ale przede wszystkim proces, a dla artysty w szczególności ważny jest proces tworzenia. Skierował on malarstwo pejzażowe w stronę malarstwa nieprzedstawiającego. Seria abstrakcji pt. Efekty atmosferyczne wykonana została podobną metodą. Obrazy zostały stworzone na zasadzie destrukcji warstw i nałożenia kolejnych, jest to specyficzna wariacja na temat sposobu malowania Jamesa Whistler'a, pozwalająca na osiągnięcie efektu ulotności i przebłysków. W wyniku tych zabiegów poszczególne warstwy przenikają się, a podmalówka i rysunek zostaje celowo wyprowadzony do warstwy wierzchniej obrazu. Oprócz malarskiego gestu i śladu pędzla, o odbiorze tych kompozycji decyduje matowość i połysk farby. Autorka, bez zbędnej estetyzacji, przetwarza widziane przez siebie zimowe pejzaże pustych przestrzeni na obrazy abstrakcyjne. Spokój łączy się w nich z dynamiką, niuanse ze zdecydowanymi pociągnięciami pędzla, a dysharmonia przeradza się w harmonię.

2020-2022: Seria obrazów abstrakcyjnych, która bazuje na odważnych kontrastach kolorystycznych i łączeniu form geometrycznych o ostrych kształtach z formami miękkimi, obłymi, organicznymi. Jest to kontynuacja poszukiwania harmonii wśród elementów sprzecznych i dysonansów. Jednocześnie ma na celu zindywidualizowanie geometrycznych form abstrakcyjnych tak by pulsowały podskórnymi emocjami, nie były chłodne i intelektualne w odbiorze. Miejscami stosowane są impasty i faktury by podkreślić grę światła i koloru.
Obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych, dostępny jest jeszcze tylko jeden obraz z tej serii.

Prace abstrakcyjne fotografia, lata 2006-2018, obsesja materii

2014 Materia, cykl fotografii, indywidualna wystawa, Galeria Pomost, Lublin, kuratorka Maryla Wosik
Opis wystawy:
Główną ideą przedstawionej serii zdjęć jest poczucie, że cielesność nie stanowi opozycji do duchowości, że te dwa obszary się przenikają i dopełniają. Sposób rozumienia naszej cielesności kształtuje naszą duchowość. Duchowość z kolei znajduje wyraz w materii. Biorąc to założenie za punkt wyjścia, zaczęłam poszukiwać możliwości takiego sfotografowania ciała, żeby przybliżyć się do materii, pokazując równocześnie pewien rodzaj niepokoju, ten pierwiastek niematerialny, jaki w niej drzemie. Poszukując odpowiednich środków wyrazu, chciałam zbliżyć się do znaku zapytania, jaki leży u podstaw materialnego świata, niezależnie od tego, czy rozpatrujemy go w kategoriach naukowych, czy bliższych metafizyce. Ciało na moich zdjęciach jest wyrwane z kontekstu. Jest poszatkowane, nie stanowi całości. Jedne części ciała obrazują inne. Czasami nie trzeba nawet fotografować ciała, żeby uzyskać wrażenie ciała, skóry. Ciało przestaje być przedmiotem fotografowanym, tematem samym w sobie, a staje się punktem wyjścia dla kompozycji w znacznej mierze już abstrakcyjnej.
W możliwościach, jakie daje fotografia interesuje mnie nie realizm, ale tworzenie iluzji. Zastępowanie jednego elementu innym elementem. Tworzenie obrazu. Wreszcie, wychodzenie z iluzji w kierunku abstrakcji. Jest to dla mnie ciekawa droga w fotografii. Środki wyrazu, jakie daje fotografia są niepowtarzalne i właściwe tylko dla tej techniki. W przypadku tej serii zdjęć używałam małej głębi ostrości i środków właściwych dla makrofotografii, ponieważ daje to efekty wizualne nieosiągalne dla nieuzbrojonego oka ludzkiego. Zbigniew Dłubak powiedział kiedyś o fotografii: "[Fotografia] Nie musi naśladować niczego - jest po prostu czystą pracą aparatu fotograficznego, czystą pracą układu optycznego, pewnej geometrii przestrzennej. To staram się zachować". [cytat pochodzi z wystąpienia Z. Dłubaka podczas otwarcia jego wystawy "ASYMETRIA'94" w Małej Galerii SPAF-CSW w Warszawie, 1 marca 1994]. Ten pogląd leży u początku fotografii abstrakcyjnej czy symbolicznej.
Część moich zdjęć to fotomontaże, ponieważ tylko ta technika daje możliwość zatrzymania w kadrze tego, co niemożliwe do uzyskania inną metodą. Fotomontaż, cięcie i kompilowanie elementów z różnych kadrów ma swoje miejsce w historii fotografii niemal od jej początków. Dla mnie interesujące jest użycie tej techniki w celu przybliżenia kompozycji jeszcze bardziej w stronę abstrakcji. Mam nadzieję, że w oczach Odbiorcy, to pozbawione treści ciało nabierze dodatkowych znaczeń i na długo pozostanie w pamięci.
Katarzyna M. Rymarz